عید

عید آمد و ما خانه دل را نتکاندیم 

وآن حال که داشتیم  در آن حال بماندیم 

در دام بلا پیله خود را تنیدیم 

پروانه جان را ز پیله نپراندیم 

اصلاح نکردیم دمی باطن خود را 

در کوی سعادت قدمی پیش نراندیم 

یک لحظه به خود نآمده ایم تا که ببینیم 

آتش به مهستان دل خود بنشاندیم 

هر روز در گوشه ای یک جنگ به پا بود 

افسوس که از چشم طمع بخل ستاندیم 

ای ابر کرامت تو ببار سیل به گنداب 

ما بی خردان خود به مقصد نرساندیم