خاک

زهر کرده ای کام مرا خاک 

شهره کرده ای نام مرا خاک

جلگه دریای غم بودهام از قدیم 

نمک زده ای تو آلام مرا خاک 

می جوشد ازهر گوشه ام چشمه طلا 

سیاه چو نفت کرده ای شام مرا خاک

کرمی جلیلیان  می سرایند ناز

که رسانند به عالم پیام مرا خاک

به این درشتی ناپدیدم به چشم همه 

به گوش دوستان رسان سلام مرا خاک

پرستار

وقتی شکفتی تو احسان به میان امد

در کوچه باغ دل بلبل به زبان امد

تب دار تراز بیمار غمخوار تر از همراه

نامی برای تو از آسمان امد

ان کوه صبری که شد ساحل یک ایثار

اواز بلند موج از بی کران‌امد

امید دل بیمار دست های پرستاری

امید به امید امید جهان امد

اسودگی بیمار تسکین تن پر درد

نقش رخ تو بر دل برشن روان امد

گل واژه  ایثار ای ماه بلند عشق

ققنوس پرستاری با تندیس جان امد

سامانه بارشی

ای سامانه بارشی کجا رتی نی د دت دیار 

همه مو پالتو و شو چتر و دس چش انتظار 

ای سامانه بارشی تش د کلت تو هم منی 

خیلی گشتیه فضول ایمان نویی و سر کار 

ای سامانه بارشی یویی کنی وم سر تی تی 

و جا بارو واخود یوری چن ساله گرد و غبار 

ای سامانه بارشی شرم بکو خجالت بکش 

یه کمی د خود نشو به سی ای مردم تو بخار 

ای سامانه بارشی کمتر بیا تو ناز بکو 

ری سیا نویی چی زغال سو که یا فصل بهار 

ای سامانه بارشی سو هم نیازمو دوری 

کاری کو زمسو ایما وت بکیمو افتخار 

حادثه

خواستم بنویسم 

نفس تندی ز بینی گشت بیرون 

ورقم را باد برد 

با خود گفتم  یک حادثه است 

مثل هر حادثه دیگر 

در این روزگار 

آنچه داری 

به آن می نازی 

به آن می بالی 

ناخودآگاه به دست دیگری 

یا به دست خود 

که همه گزیده یک تصور لست 

می روداز کفت و دیگر هیچ 

زندگی چشمه ای از حادثه هاست 

گاه گرم 

گاه زلا ل 

گاه گلی  

گاه سرد 

عاقبت آخر این چشمه هفتاد رنگ 

خواب در بستر یک امید است 

 که به آینده مبهم داریم 

پریشو حال

مه که آشفته و حیرونم ای دوس 

د می ویرونم و طوفونم ای دوس 

غوار اوما و غم گرت تیامه 

دلم اور  و مه چی بارونم ای دوس 

د ای بار گرو و کم ری بیارم 

چی گردویی مه سر گردونم ای دوس 

زمی نه سوز سیل که سیه تاره 

غروب دلگیرم و نالونم ای دوس 

و هر جا ری کنم چی خم نینم 

مه د بن تو گرفتارم ای دوس 

گلو و دس بقض ها جو میم قیت 

مه ها ریزم د خم ستارم ای دوس 

ای طبیبم درد بی چاره دارم 

سی تم زار و پریشو حالم ای دوس