پند روباه

این شعر گرفته شده از داستانی از عبید زاکانی است 

روبهی از خانه شیخی مرغی را ربود 

دون بیچاره چه دانست که مرغ مال که بود 

همسر شیخ بدیدی روبه و فریاد کشید 

ای شیخ بیا که روبهک مرغم درید 

روبه بیچاره ناگه نگه کرد بر عقب 

دید شیخ با مصحفش آرام نشسته با ادب 

مرغ را انداخت و زودی از محله دور شد

فی العجل روبه دوید و گوشه ای مستور شد 

روبهان ریشخندکردند و به او گفتند چرا 

مرغ را از روی دیوار خود کردی رها

گفت شیخ است و بکردم فکر خود 

کا رنا شد را کند این شیخ شد  

می دهد فتوایی و ختم کلام 

گوشت روبه را حلال و گوشت مرغ گردد حرام 

فکر جان روبهان کردم تمام

جان ما شیرین تر از یک لقمه مرغ است والسلام