گلی بیم که اجل د ریشه کنم
روزگار وام تا نکرد ای دوس نمنم
هر کسی دوسم داره سیم بگریوه
رتنم دوس و دشمن کرده لیوه
غمت تا ابد منه د جونم
چی چمت ها دی کنه او قو سخونم
تا دلم ویرت کنه جگر گیره گر
کا سه صبرم بی تو بیه و پر پر
دنگه که نازارکت هی ها د گوشم
ارصد سال هنی بایم نویی فراموشم
تا سر م نیم و زمی یویی وخوم
هم کرم هم داکم هم تونی بوم
آرزوم بی روله و سات بشینم
ایسه وا حسرت بورم که ریت نوینم
ها بچو وا بوه شو میکنن بوزی
تونیست دسم بیری سی مه ببوزی
هی اجل و هی اجل ای گل چیه نارا ه
هنی خیلی نارسه نرم و نازاره
ای آساره چه اوری بی منی و پشتش
خوت بکو تو دیار بوت داغ کشتش
همه مو گپ تا کوچک بورسیمه سیت
هی یه شو بیا و خوم گری بینم ریت
تا می دیمت و شوخی وم میخنسی
نوم که وا تیغ اجل تو سر برسی
حسیه بی رفیق مانه قژ کردیه گوشه
چی تژگای پر داو سر د و خاموشه
ای دوست و نا باب و بزهکار
یک آتش است آن دامن تو
این شعله های مرگ بارت
آتش زند بر خرمن تو
قاب دلم پر از پرازیت
از صحبت مفت گفتن تو
آنتن من سیگنال ندارد
یک لحظه بهر جستن تو
پرده چشمم را کشیدم
آن لحظه ترک کردن تو
گوشم بدهکار کسی نیست
گر شاد شوم از رفتن تو
از سر کشی جانت هدر شد
خون خودت ماند گردن تو
دنیا ز شرت گردد آزاد
سطل زباله مدفن تو
تو یک هوس بیشتر نیستی
دل کی شود به ضامن تو
خوشحال و خرسندم تنها
در لحطه های مردن تو
آخر آن کس شد پشیمان
که دست اوست بر دامن تو
هر چند دویدیم وبه جایی نرسیم
یک عمر به دنبال هوا و هوسیم
ای مرگ بیا که زندگی ما را کشت
تند تند رویم و آخرش باز پسیم
ماه منور کلاسم اسد
خشکل و شیک و خوش لباسم اسد
گر چه لباست به تنت دوخته
ماه تویی ،چشم چراغم اسد
گو هر نابی که به بینی توست
کاسه شیرین شرابم اسد
تکه یاقوت به کنج چشت
ارزش ما ،گنج گرانم اسد
همسفرت فارس بی ارزش است
با تو بهار ،فصل خزانم اسد
دوری تو کشت مرا کی رسد
وعده دیدار نگرانم اسد