دویدیم و دویدیم

دویدیم و دویدیم 

به هیچ جا نرسیدیم 

جوانی رفت پیر شدم 

ما دیگه نا امیدیم 

دستا به جایی بند نیست 

درون جیبا خالی است 

حقوق یک ماه ما 

برای چند بدیهی است  

این همه وام پر سود 

برای یک نیاز بود 

اگر نمی گرفتیم 

باز هم می شدیم نابود 

به سرعت میرن بالا 

از پفکه تا کالا 

دیروز بهتر از امروز 

فردا بدتر از حالا 

از رو با هم رفیقیم 

چو گوهر و عقیقیم 

از پشت هم می زنیم 

مثل لبه تیغیم 

خدا به ما رحم کنه 

درمون این زخم کنه 

هرکس شعر بخونه 

شاید کمی اخم کنه 

ولی این واقعیت 

مانند یک عادت 

اگر اینجور بمونه 

اون موقع ماهییت 

ایرونی با غیرت 

باید بگیریم عبرت 

خوبی به هم دیگه 

باید بشه یه عادت 

ماهییت ایرونی 

له نشه با گرونی 

تلاش کنیم آباد شه 

یلا که تو می تونی